حسن بن علی دیلمانی تنکابنی اصفهانیحسن بن علی دیلمانی تنکابنی اصفهانی، عالم فاضل حکیم عارف و ادیب شاعر در اصفهان می‌باشد. ۱ - معرفی اجمالیآخوند ملّاحسن بن ملّاعلی بن ملّاحسن فقیه دیلمانی تنکابنی، عالم فاضل حکیم عارف و ادیب شاعر، از بزرگان اهل فضل و دانش بوده و در محلّه لنبان اصفهان ساکن بوده و بدین مناسبت به ملّاحسن لُنبانی نیز شهرت داشته است. وی تصوف را با حکمت جمع ساخته و در مسجد جامع عباسی تدریس حکمت خصوصاً شفا و اشارات می‌نموده است. [ملّاعبداللّه افندی صاحب ریاض با او نظر خوشی نداشته و می‌نویسد] از علوم دینی و نقلی نصیبی نداشته است. [امّا ملّاعبدالنبی قزوینی در تتمیم امل الآمل از او به‌عنوان «انه کان من الفضلاء و المشهورین و العلماء المعروفین علی مشرب الصّوفیه» یاد می‌کند.]در اواخر عمر قوای عقلانیش اختلالی یافته و در همان اوان به تاریخ ۱۶ صفر ۱۰۹۴ق وفات یافته و در تخت فولاد مدفون شد. قبر او اکنون در بقعه صاحب روضات واقع شده است. گاهی رباعی می‌سروده است. این رباعی از اوست: از کثرت داغ توام افلاکم ••••• وز زور لگدکوب حوادث خاکم باران نشاط گر ببارد سنگم ••••• ور آتش غم شعله کشد خاشاکم [۱]
نصرآبادی، محمدطااهر، تذکره نصرآبادی، ج۱، ص۲۲۸.
[۴]
آقابزرگ تهرانی، محمدمحسن، الروضه النضره، ص۱۵۵.
[۵]
مهدوی، سیدمصلح‌الدین، رجال اصفهان یا تذکره القبور، ص۹۹.
[۶]
مهدوی، سیدمصلح‌الدین، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج۱، ص۴۷۷-۴۷۹.
[۷]
مهدوی، سیدمصلح‌الدین، دانشمندان و بزرگان اصفهان، ج۱، ص۵۴۳.
[۸]
امین عاملی، سیدمحسن، اعیان الشیعه، ج۲۱، ص۲۵۴.
[۱۰]
شمس گیلانی، حسن، تاریخ علماء و شعرای گیلان، ص۱۱۲.
[۱۱]
سرتیپ‌پور، جهانگیر، نامها و نامدارهای گیلان، ص۱۳۸.
[۱۲]
مشاهیر گیلان، ج۲، ص۱۳۲.
۲ - پانویس
۳ - منبعمهدوی، سیدمصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۲، ص۵۰۶. |